Politiek snijdt in partneralimentatie

Partneralimentatie is in de huidige samenleving een bekend begrip. Zeker als je bedenkt dat er jaarlijks meer dan 30.000 echtscheidingen zijn, is het logisch dat een groot deel van de Nederlandse bevolking vroeg of laat met het begrip zal worden geconfronteerd.

Herkomst van de partneralimentatie

Partneralimentatie stamt uit de tijd van de “ traditionele familie”: de man werkt fulltime en moeder de vrouw werkt niet buitenshuis, maar zorgt voor het huishouden en de kinderen. Terwijl de man gedurende het huwelijk een goede baan met een goed salaris opbouwt, is de wereld van de vrouw vrij klein. Het is dan ook vanuit dat oogpunt niet eerlijk als de man, na een huwelijk van bijvoorbeeld 15 of 20 jaar, de vrouw (kosteloos) verlaat en zijn leven met een nieuwe partner voortzet. De vrouw blijft in dit geval achter zonder enige kans op de arbeidsmarkt en aldus zonder inkomen.

In 1994 is daarom specifieke wetgeving omtrent partneralimentatie in werking getreden en het komt er – heel kort gezegd – op neer dat indien er sprake is van behoefte bij de ene partner en draagkracht bij de andere, de rechter een verplichting tot betaling van partneralimentatie kan opleggen voor de duur van maximaal 12 jaar. Deze lange periode is gebaseerd op de gedachte dat gedurende de eerste 12 levensjaren van een kind de vrouw in financieel opzicht niet voor zichzelf kan zorgen.

Maar in de afgelopen 18 jaar is veel veranderd en ook het gezinsleven heeft niet stilgestaan. Zo zijn er tegenwoordig tal van vrouwen die naast het moeder zijn ook kiezen voor een maatschappelijke carrière. Vrouwen werken, al dan niet part time, en verdienen hiermee hun eigen boterham. Ze zijn dus veel meer in staat om in hun eigen levensonderhoud te voorzien. Dit is ook doorgedrongen in de politiek en dus komt men met een nieuw voorstel.

Duur van de partneralimentatie

Als het aan de eerder genoemde partijen ligt, zal de duur van partneralimentatie worden teruggebracht naar maximaal 5 jaar. En indien het huwelijk korter heeft geduurd dan 3 jaar, is er zelfs helemaal geen recht meer op partneralimentatie. Hierop zijn twee uitzonderingen: Indien er kinderen in het spel zijn moet betaald worden tot het moment dat de jongste de leeftijd van 12 jaar heeft bereikt en indien het huwelijk langer heeft geduurd dan 15 jaar en een van de partners heeft altijd fulltime voor huishouden en kinderen gezorgd, dan moet eveneens worden afgeweken van de vijfjaarstermijn.

Op het eerste gezicht lijkt het een typische maatregel van een aantal politici die veel te ver van de maatschappij zijn verwijderd en daarmee geen idee hebben wat er daadwerkelijk speelt. Wie zegt namelijk dat het zorgen voor een kind jonger dan 12 meer werk is dan zorgen voor een kind van bijvoorbeeld 15 of 16 jaar aldus nog volop aan het puberen is? En er kan toch niet verwacht worden dat (in veel gevallen) moeder na al die jaren van zorg ineens gaat werken? Wie moet de kinderen dan opvangen als ze thuiskomen?

Conclusie

Maar toch moet de conclusie zijn dat ondanks de hierboven aangehaalde argumenten, de regeling moet worden aangepast. De tijden zijn immers drastisch veranderd. Het is bekend dat een echtscheiding niet in de koude kleren gaat zitten en dat het moreel verwerpelijk is om een partner na een huwelijk met niets achter te laten, maar de praktijk leert dat veel alimentatiegerechtigden (dus de ontvangers) de alimentatie zien als een vrijbrief om niet te hoeven werken. Men kan rustig achterover leunen en hoeft zich geen zorgen te maken om enige andere vorm van inkomen te generen. En de alimentatieplichtige dient maar te betalen: maandelijks de zuurverdiende centen direct overmaken naar de ex die weigert een baan te zoeken. Deze verhouding wordt door velen als  onrechtvaardig en uiterst onredelijk ervaren, met de nieuwe regeling wordt dit enigszins rechtgetrokken en zal de uitkomst veel meer recht doen aan de situatie. Ook zal het de ontvangers stimuleren om door te gaan met hun leven, een streep zetten onder het verleden en proberen om een nieuwe start te maken waarbij je, met eventueel een nieuwe job, weer volop in de maatschappij staat.

En in die gevallen waarin partneralimentatie gedurende een langere periode is te rechtvaardigen, voorziet het voorstel met de twee uitzonderingen. Overigens moet men ook niet vergeten dat de kinderalimentatie al voorgaat op de partneralimentatie en dat daarmee de kinderen met deze regeling dus niet worden geraakt.

Lees hier meer over alimentatie