En dan is het gebeurd. De echtscheiding is een feit. Er komt een afscheid. Men moet verder en elkaar los laten. Niet gemakkelijk want er is al genoeg pijn geweest. Een persoonlijk proces start met veel onzekerheid. Een nieuw leven moet opgebouwd worden. Vaak wordt men nog geplaagd door verontwaardiging en ergernis. Je kunt het vergelijken met een boedelscheiding maar dan op het emotionele vlak.
Wat kom je verder tegen? Kun je het alleen zijn aan? Wat ga je doen? Eerst een afkoelingsperiode, een bezinning, aan analisatie van wat er allemaal is mis gegaan? Of ga je er vol in en zoek je zo snel mogelijk een nieuwe partner? Wil je die partner om de onrust die in je zit te kalmeren of kun je gewoon niet tegen het alleen zijn? Eigenlijk is het moment na een scheiding goed geschikt om na te gaan wie je eigenlijk bent. Een periode om kritisch naar jezelf te kijken en de goede en slechte zaken in je persoonlijkheid eens goed op een rij te zetten. Niet altijd leuk, zelfkritiek is niet een van de plezierigste zaken maar het maakt wel de weg vrij naar vernieuwing. Ben je bereid om weer te geven en te nemen? Niet alleen maar een verbintenis aan te gaan waarin je krijgt wat je wilt hebben zonder er veel tegenover te zetten. Ga eens na bij jezelf wat je precies nodig hebt. Diepgang, een relatie die echt bloeit? Probeer dit eerst eens boven water te krijgen en dan voorzichtig op zoek gaan naar een geschikte partner.
Vergeet ook de kinderen niet. Laat je frustraties niet aan hen merken. De kinderen hebben een scheiding zeker niet gewild, ze vinden wat er gebeurd is al erg genoeg. Soms hebben ze het idee dat ze zelf de oorzaak van de scheiding zijn, dat het allemaal hun schuld is. Belast hen niet met je eigen gevoelens van frustratie, woede en leegte. Dwing hen vooral niet een keuze te maken voor de een of de ander want dat willen ze niet. Het liefste zien ze dat de ouders weer snel bij elkaar komen.